Blogs & Editorial

Editorial - moederkloek

Terwijl ik dit schrijf ligt zoontje Sem in een bedje op de bank, hij is thuisgebleven omdat hij vreselijk verkouden is en een beetje verhoging heeft. Niets ernstigs, maar wel reden om even een dagje thuis te blijven en stiekem vind ik dat wel fijn. Ik ben nu eenmaal een moederkloek die haar kids het liefst dichtbij zich heeft, ieder moment van de dag. En weet je wat het rare is, dat had ik echt nooit gedacht toen ik een stuk jonger was. Ik was er altijd van overtuigd dat ik kinderen helemaal niet leuk vond en twijfelde of ik wel kinderen zou willen.

Toen ik begin twintig was en druk bezig was met mijn eerste baan, druk sociaal leven en iedere dag sporten, toen paste kinderen helemaal niet in mijn leven. Als meisje van een jaar of 16 had ik ooit weleens een oppasbaantje, maar dat vond ik helemaal niets, zeker niet omdat de moeder in kwestie bij haar baby geen normale luiers gebruikte maar van die katoenen dingen....yuk, ik was direct genezen. Geen oppasbaantje meer voor mij, ik ben toen gaan werken in de horeca en dat heb ik gedaan tot ik klaar was met mijn opleiding. Ik bleef ver weg van kinderen en had vooral te maken met gezellige mensen op het terras en brutale mannen aan de bar.

Tot ik een jaar of 25 werd, net twee jaar verliefd was op mijn huidige lief en opeens heel anders dacht over kinderen, zo raar hoe dat dan gaat. Toch ben ik nog steeds niet gek op kinderen, eerlijk gezegd ben ik vooral verliefd op mijn kids al vind ik de kinderen van mijn broer minstens net zo lief. En zo zijn er nog wel een paar uitzonderingen. Zoals ik in het begin al vertelde, ik heb mijn kids het liefst in de buurt maar in de praktijk is het niet zo klef als het klinkt.

Toen ze klein waren was ik een echte thuisblijfmoeder, al werkte ik wel thuis voor het bedrijf van mijn lief, en ook nu ben ik heel vaak thuis aan het werk, ik plan alles zo goed mogelijk in zodat ik na schooltijd vrijwel altijd thuis ben. En ja, daar zeg ik behoorlijk wat events voor af, maar ik doe het met liefde en plezier. Ik voel me gewoon beter als ik er ook voor mijn kids kan zijn en misschien beperkt mij dat soms best in mijn werk, maar dat is dan maar zo. De tijd gaat toch al zo snel voorbij dat ik die extra tijd met mijn kids gewoon niet wil missen, werk en carriere zijn absoluut belangrijk maar als dat in mijn leven het allerbelangrijkste zou zijn, had ik beter geen kinderen kunnen "nemen". Als vrouwen willen we soms wel erg veel, misschien wel teveel en kunnen we maar moeilijk "nee" zeggen tegen iets wat erbij hoort.

Horen kinderen bij een compleet leven? Niet voor iedereen, net zoals een drukke baan of het lopen van een marathon, ook niet hoort bij iedereen, en zo kun je nog wel even doorgaan. Het leven loopt niet altijd zoals je zou willen of zoals je gepland hebt, je bent niet pas een compleet mens als je een lijstje met "eisen" af kunt strepen. Ik vind dat wel een nadeel van deze tijd (nu klink ik misschien als een oma), we leggen ons zulke hoge eisen op dat het vrijwel onmogelijk is om eraan te voldoen met alle nadelige gevolgen van dien. Die eisen leg ik mijn kinderen echt niet op, ik wil vooral dat ze doen wat ze, diep in hun hart, zelf graag willen, dat ze een leven kiezen dat bij hun past, niet het leven dat ik voor hen in gedachten heb.

Goed, ik zou er nog uren over kunnen doorpraten, maar ik ga nu toch echt even bij Sem op de bank naar Harry Potter kijken, de make-upjes kunnen best even wachten vandaag! Ik geniet van wat ik heb, doen jullie dat ook? Dank je wel voor het lezen!

XXX
Deb

Deel dit artikel
Back to top